‘Ik ga dood,’ zegt Elisabeth, recht in de camera, meer tegen het publiek, dan tegen haar dochter, want ‘ik weet nooit wat ik tegen d’r moet zeggen’. Er zijn moeders en dochters die elkaar omhelzen, maar zo’n relatie hebben zij niet. Coco weet precies wat ze daartegen wil doen. ‘Als ik nou eens een tijdje bij je kom wonen?’
Alles zit erin. Een moeder die niet om kan gaan met haar enige kind, een dochter die vlucht in een relatie met een oudere man en de dreiging van de naderende dood. De thematiek is krachtig, het plot is compleet en er is meer dan genoeg niet altijd even functionele ‘Hollandse sex’.
En toch. Komt het door het doorbreken van de muur naar de zaal, het acteerwerk dat vaak bij spelen blijft of de wat ongeloofwaardige ontwikkeling van het verhaal? Soms blijven de emoties onderbelicht, soms worden ze expliciet benoemd en soms zijn ze overdadig vertoond, maar vaak te weinig gevoeld. Het komt niet tot een omhelzing tussen de dames en mij.