The Shape of Water

Het begint al met de titel. Vier alledaagse woorden vormen een geloofwaardige beschrijving van iets dat eigenlijk niet bestaat. Net als de film, die je met wondermooie beelden meevoert naar een sprookjesachtige jaren-60-sfeer.
Elisa kan wel horen, maar niet praten. Wanneer ze in het wetenschappelijke onderzoeksinstituut waar ze schoonmaakt op een zeemeermonster in gevangenschap stuit, ontstaat een onbevangen en spannend contact.
Hoeveel het meisje en de amfibie ook van elkaar verschillen, wat ze delen is het universele verlangen om bewonderd te worden voor wie je bent, zonder beoordeeld te worden om wat je ontbreekt.
Juist dat drijft haar ertoe om hem uit zijn tank te bevrijden, waarna zich een magisch geluk begint te ontvouwen, maar ook een menselijk dreiging. Dat de verhouding soms iets scheef, loopt zij de regisseur vergeven.
Op subtiele en wonderschone wijze stelt hij je voor de keuze of je het onbekende met agressie onderdrukt – of laat je je met een open blik betoveren door de magie? Een essentiële vraag in tijden van Trump.